Kwas hialuronowy określany jest mianem polimeru złożonego z powtarzalnych cząsteczek disacharydów (dwucukrów), w skład których wchodzą kwas D-glukuronowy i N-acetyloglukozamina, połączonych wiązaniami β-(1-4) i β-(1-3) glikozydowymi. Choć nazwy te mogą wydawać się mało znajome, budowa chemiczna kwasu hialuronowego określana jest przez naukowców jako nieskomplikowana i prosta. Pojedynczy łańcuch kwasu hialuronowego zawiera zazwyczaj od 20 do 200 powtarzających się cukrowych cząsteczek (monomerów), jednak istnieje możliwość występowania nawet do 10000 jednostek. Ciekawostką jest fakt, że struktura kwasu hialuronowego jest taka sama zarówno u człowieka, jak i u zwierząt czy nawet bakterii.

Kwas hialuronowy po raz pierwszy został opisany w 1934 roku po wyizolowaniu go z oka wołu przez badaczy Karla Meyera oraz Johna Palmera. Kilkadziesiąt lat później został zsyntetyzowany w warunkach laboratoryjnych, co dało początek stosowania go w wielu gałęziach medycyny i kosmetologii.

Warto zaznaczyć, że optymalne stężenie kwasu hialuronowego w organizmie jest jednym z czynników warunkujących stan homeostazy, czyli równowagi. Mechanizm ten polega m.in. na regulacji gospodarki wodnej poprzez resorpcję płynu do rdzenia nerkowego. Hialuronian obecny jest w dużej koncentracji w:

• surowicy,
• moczu,
• oku,
• mięśniach,
• sercu,
• płynie okołostawowym,
• pępowinie,
• błonie śluzowej jamy ustnej,
• układzie limfatycznym.

Z kolei np. w wątrobie znajdziemy tylko niewielkie jego ilości. W zależności od wielkości cząsteczek kwasu hialuronowego, może on pełnić funkcję przeciwzapalną (wysokocząsteczkowy), wyciszać reakcję immunologiczną(wysokocząsteczkowy), wpływać na integralność tkanek czy brać udział w procesach tworzenia naczyń krwionośnych oraz mechanizmach związanych z uszkodzeniami w układzie nerwowym (wysokocząsteczkowy).